Wilk polarny (łac. Canis lupus arctos). Charakteryzuje się grubą, białą sierścią i to jest jego główna cecha wyróżniająca.
Żyje w zhierarchizowanych watahach do 30 osobników. Stadem przewodzi najwyższy rangą samiec, a jego partnerka ma prawie taką samą pozycję. Reszta wilków podporządkowuje się przywódcom i wytwarza własną hierarchię. W trakcie polowania i karmienia młodych współpracują wszystkie dorosłe zwierzęta. Poluje na renifery, zające i inną zwierzynę. Kiedy wilki atakują woły piżmowe, a te ustawione są w okręgu, chroniąc cielęta potężnymi rogami, drapieżniki rozpoczynają wojnę nerwów i koncentrują się na rozerwaniu kręgu. Biegając naokoło, wilki zmuszają woły do zmiany pozycji tak, aby te mogły mieć na oku agresorów. Często jednak taka taktyka nie pomaga drapieżnikom, ale jeśli dopisze im szczęście, woły nie wytrzymują nerwowo i rozbiegają się. Wtedy wilki rozpoczynają pościg i próbują odizolować młode lub słabe zwierzęta. Kiedy drapieżnik wgryzie się w ofiarę, inne śpieszą mu na pomoc i wspólnie powalają woła. Na obszarach arktycznych jest tak mało pożywienia, że zwierzęta nie pozostawiają szczątków. Wilk zjada zająca polarnego wraz ze skórą, sierścią i kośćmi.
Wygląd: